از اوایل قرن هفدهم میلادى تا امروز، با وجود اینکه کلیه علوم و فنون با سرعت عجیبى در اروپا به ترقى و پیشرفت گذاشت و پزشکان دانشمند اروپا به موازات پیشرفت شیمى، فیزیولوژى و بیولوژى، به تجزیه گیاهان دارویى، استخراج مواد مؤثر آن ها و تجربیات مختلف بر روى حیوانات اقدام کردند و خواص گیاهان دارویى را منطبق با اصول علمى امروز شرح و بسط دادند، با این همه نتوانستند یک قدم از آنچه قدما برداشته بودند، جلوتر بگذارند. سهل است که هنوز هم بسیارى از خواص گیاهان دارویى را که قدما شرح داده اند، در کتاب هاى امروز اروپا ذکر نشده است و این نه از آن جهت است که گیاهان دارویى آن خواص را دارا نیستند، بلکه به این علت است که مطالعات دانشمندان اروپا هنوز به آن درجه نرسیده است که این خواص را تصدیق و تأیید کند. یک مثال ساده مى آوریم تا آنچه گفتیم تأیید شود و نظیر این مثال ها هم بسیار است.
در کتاب هاى طبى، مخصوصا کتاب هاى مربوط به گیاهان دارویى قدیم ایران، از جمله تحفه المؤمنین، در مبحث گردو خواص فوق العاده زیادى براى پوست سبز گردو، مغز گردو، روغن گردو، برگ و ریشه درخت گردو ذکر شده است. همه این خواص را اروپاییان تا اواخر قرن هیجدهم قبول داشتند ولى در قرن نوزدهم، مخصوصا در اواخر این قرن، که همه علوم به سرعت، در پیشرفت بود، پزشکان اروپا منکر خواص روغن گردو شدند و گفتند روغن گردو خاصیت مخصوصى ندارد، بنابراین، دیگر نباید به عنوان دارو مصرف شود.
بزرگ ترین سند موثق و معتبر در این مورد دایره المعارف علوم پزشکى است که در اواخر قرن نوزدهم، در صد مجلد توسط 700 تن از بزرگ ترین دانشمندان و پزشکان فرانسوى تألیف شده است. در جلد سیزدهم این دایره المعارف، در مبحث گردو چنین مى خوانیم:
«روغن گردو خاصیت مخصوصى نداشته و امروزه دیگر به عنوان دارو تجویز نمى شود.»
سال ها از این جریان گذشت، قرن بیستم رسید، ویتامین ها یکى پس از دیگرى کشف شد، تا اینکه در بحبوبه ترقى علوم در سال 1946، پیر مانسو در کتاب مفردات پزشکى، که یک کتاب رسمى کلاسیک است و در دانشکده هاى پزشکى و داروسازى کشورهاى فرانسوى زبان تدریس مى شود در صفحه 912 چنین نوشت:
«ویتامین F از اسیدهاى چرب اشباع نشده، از قبیل اسید لنیولئیک و اسید لینولنیک ساخته شده است.»
هانس در سال 1933 ثابت کرد که در سرم خون اطفال مبتلا به اگزما، اسیدهاى چرب اشباع نشده کم مى شود و اگر به پوست بدن این کودکان، موادى که از حیث ویتامین F غنى است یعنى همین اسیدهاى چرب اشباع نشده مالش دهیم، اگزما معالجه مى شود. از آن به بعد، اطبا با مطالعه دراین باره مشاهده کردند که بر اثر نبود این ویتامین، پوست بدن زبر، خشن و تیره شده، منجر به تولید پوسته ها و بالأخره اگزما مى شود. موها استعداد شکستگى پیدا کرده و به تدریج مى ریزد، ناخن ها شکسته شده و تغییر شکل مى یابد و اگزما در آن ها تولید مى شود.
او در قسمت معالجه مى نویسد:
«از خارج ویتامین F را به صورت پماد، براى درمان اگزما و ضایعات اپى تلیال (خشکى و خشونت جلدى) به پوست بدن مالش مى دهند و به این طریق، هم به طور موضعى اثر مى کند و هم مقدارى از راه پوست جذب بدن مى شود. از داخل این ویتامین را به طور خوراکى به کار مى برند، و بهتر این است که براى انجام این امر از منابع طبیعى مثلا، روغن گردو استفاده شود.»
ملاحظه مى فرمایید، صریحا مى نویسد منابع طبیعى از قبیل روغن گردو براى معالجه این بیمارى ها بهتر و مؤثرتر است.
اینک ما سؤال مى کنیم که در بین ده ها هزار علایم گوناگون بیمارى هاى مختلف که در بدن انسان وجود دارد، چطور شد که هانس علایم کمبود اسیدهاى چرب اشباع نشده را در سرم خون مبتلایان به اگزما انتخاب کرد، آن هم در سرم خون اطفال و چه شد که در بین انواع گوناگون روغن نباتى، روغن گردو را به صورت خوراکى و مالیدنى براى درمان آن انتخاب کرده است.
یقینا، احدى تاکنون به این مسئله توجه نکرده است، در صورتى هم که کسى متوجه شده باشد، جوابى براى آن نیافته است. حق مطلب این است که هانس قبلا اطلاع داشته که روغن گردو براى درمان اگزماى اطفال مفید است و پس از تجزیه روغن گردو و پى بردن به اینکه این روغن به مقدار زیاد از اسیدهاى چرب اشباع نشده ترکیب شده است، متوجه شد که شاید کمبود این اسیدهایى که آن را به نام ویتامین F نامیده اند، باعث بروز اگزما مى شود، آن گاه سرم خون مبتلایان به اگزما مخصوصا سرم خون اطفال را، آزمایش کرده و نظریه او تأیید شده است.
گفتیم که هانس قبلا مى دانسته است که روغن گردو براى درمان اگزماى اطفال مفید است. اکنون این سؤال پیش مى آید که قبلا این مطلب را از کجا مى دانسته است؟ پرواضح است که از مطالعه کتب قدیم به این مسئله پى برده و اگر توجه کرده باشید، ما جمله اى از دایره المعارف پزشکى نقل کردیم و گفتیم که در اواخر قرن نوزدهم، دانشمندان در کتاب هاى خود نوشتند که: «روغن گردو امروز دیگر به عنوان دارو تجویز نمى شود». از همین جمله مى توان پى برد که تا آن زمان کم وبیش خواصى براى روغن گردو قائل بودند و آن را براى درمان بعضى بیمارى ها تجویز مى کردند، ولى در اواخر قرن نوزدهم، این خواص را منکر شده و دیگر آن را در طب مصرف نکردند (همان طور که در کتاب درولت، در مبحث هلیله مى نویسد: «امروزه دیگر در طب مصرف نمى شود». این مى رساند که قبلا خواصى براى آن قائل بودند و در درمان بیمارى ها از آن استفاده مى کردند و مسلّما باز روزى خواهد رسید که از این گیاه دارویى استفاده خواهند کرد). هانس با مطالعه این کتب، خواص روغن گردو و تأثیر آن در درمان اگزماى اطفال، در ذهنش نقش بسته بود. آرى، از روى کتب اروپایى که در دویست و پنجاه سال اخیر از متن تحفه حکیم مؤمن (چنان که همواره به آن اشاره کرده ایم) ترجمه شده است. آن حکیم دانشمند عصر صفویه، روغن گردو را براى درمان اگزماى اطفال به کار مى برده و مؤثر مى دانسته است، چنان که در مبحث گردو مى نویسد:
«مغز کهنه او را چون ناشتا بخایند(بجوند) و طلا کنند(روی پوست بمالند) جهت قوباى اطفال(اگزماى خشک) و داء الثعلب(آلوپسی و ریزش موی سکه ای) مفید و روغن گردکان را خواص مثل کهنه خائیده اوست و آشامیدن او روزى سه درهم تا یک هفته جهت قوبا و داء الثعلب مجرب است.»
ملاحظه مى فرمایید که صریحا گردو و روغن آن را به طور خوراکى و مالیدنى براى درمان اگزماى اطفال مفید مى دانسته است.
اگر به کتاب تاریخ مفصل پزشکى که یکى از مجلدات دایرة المعارف علوم پزشکى است مراجعه کنیم، خواهیم دید که از قرن شانزدهم و هفدهم میلادى به این طرف، نظیر این اکتشافات خیلى زیاد بوده است، در حقیقت نمى توان آن را اکتشاف نامید، زیرا قبلا وجود داشته، ولى مدتى متروک شده و مجددا دانشمندان به آن پى برده اند.
آمار مطالب
آمار کاربران
کاربران آنلاین
آمار بازدید
آمار
وب سایت:
عضویت سریع
